Alles liep op rolletjes.
Motivatie zat goed, lekker in de flow, super leuke nieuwe collega's, blije Dagmar...
En toen gebeurde het...
Ik werd ZIEK (theatrale achtergrondmuziek ;-) ).
Nee, zo erg was het gelukkig niet. Al dacht ik daar op het moment dat ik de slijmen bijna uit mijn oren proestte, lichtjes anders over...
Nee, wees gerust, het was een pittig virusje, maar niets wat een tamelijk gezonde meid als ik niet aan kan.
Maar waarom gebeurde dit?
Afgezien van het feit:
- dat ik de voorbije weken misschien iets té enthousiast gewerkt had...
- dat ik op weekend met de collega's misschien een glaasje te veel op had (ik vermijd doorgaans alcohol)...
- dat het de tijd van het jaar is waarop virussen weer volop onder de mensen zijn...
Wat kwam het mij brengen?
Welkom in mijn leven. Niets gebeurt zomaar. Aan ieder nadeel is een voordeel.
Plots (of althans na een zeer verhelderende webinar die ik dan tussen hoestbuien nog meepikte) wist ik het. Het was te veel. Ik wilde te veel, voor iedereen... Dat lukt natuurlijk niet.
Dus ik mocht aan de slag. Herbronnen.
Wat wil ik dan echt?
Waar maak ik echt het verschil, zelfs zonder dat ik er veel moeite voor moet doen? Het komt gewoon, bijna vanzelf... al mijn hele leven lang (dankjewel lieve vriendinnen, collega's, medestudenten,...die ooit mijn pad kruisten)!
Ik ben de ideale supporter aan de zijlijn. Je steun en toeverlaat, een knuffel en wat (of veel) wijze raad...
Dat is wie ik ben.
En wie ik altijd ben geweest.
De voorbije weken brak ik letterlijk mijn hoofd, hoe ik jongeren kon bereiken. Onrechtstreeks doe ik dit ook en zeker voor hen. Zij zijn altijd mijn grootste leermeesters geweest. Maar het kwam niet. Het stroomde niet. Natuurlijk niet...
En ze flitsten door mijn hoofd. Alle keren dat ik er was voor de 'ladies' rondom mij en ook de keren dat ik gewenst had dat er iemand was geweest om het leven efkes van mij over te nemen...
Want dat is onze realiteit. We houden nog steeds veel te veel ballen in de lucht. (Al doen meer en meer mannen ook echt wel hun best. Credits daarvoor.)
Steeds klaar staan voor iedereen. De zorg voor gezin en werk. En de lat ligt steeds hoger. Overal!
Tot het ontploft!
Je weet het niet meer... Je bent jezelf kwijt...
Been there, done that, meer dan eens...
'Ze' zeggen dat je op je pad krijgt, wat je nodig hebt. Mijn pad was op zijn zachtst gezegd 'pittig'!
Maar ik leerde veel, heel veel:
- Hoe ga je om met de etiketjes van je kinderen (en wat als het er heel veel zijn)? En wat als ze ook nog sukkelen met hun gezondheid?
- Hoe ga je om met relaties (collega's, partner, familie, vrienden,...) Do's & don'ts en vooral, waar ligt je grens? Hoe bewaak je die?
- Hoe hou je al die ballen in de lucht? Moeten ze allemaal wel in de lucht? Wat is de norm? Wie bepaalt die dan?
- Zelf sukkelen met mijn gezondheid. Ik afhankelijk van medicatie? Moet anders kunnen...
- Survival: alleenstaande mama met kinderen. Survival: nieuw samengesteld gezin+ shiftwerk+ workaholic+ boerderij
- Botsen op trauma's. Trauma's verwerken. Eigen innerlijk kind helen... En wie ben ik dan echt? En hoe zit het leven echt in elkaar?
- En als kers op de taart (terug theatraal muziekje ;-) ): hoe vergeef je een maatschappij? Een plek die je zo verdrietig en boos tegelijk maakt? Hoe kan je nog gelukkig zijn in deze wereld?
Ik heb gehuild, gebruld, geleerd, gelezen, bestudeerd en doorleefd... Want dit is wie ik ben! Als er een probleem is, wil ik het onderzoeken, begrijpen en liefst van al: aanpakken en oplossen. 'Bij de pakken blijven zitten' staat niet in mijn woordenboek...
En hier sta ik nu.
Ineens snap ik het... ik ben hier voor jullie...
Lieve schatten, als geen ander begrijp ik jullie dagelijkse strijd, jullie stress, jullie bezorgdheden en onzekerheden,...
Ik kwam, ik zag , ik overwon ;-) (theatraal muz... mopje ;-) )
Ik deed het niet zomaar. Ik deed het voor jou. Ik ben er nu...
Heb jij nood aan een luisterend oor? Aan praktisch advies? Aan gespecialiseerd inzicht op vlak van gezondheid, opvoeding, onderwijs of gewoon...het leven? Of misschien gewoon aan een knuffel?
I'm your girl!
Ik ga samen met jou op pad.
En toen, leefde jij nog lang en gelukkig!
Heel graag jouw lichtpunt in de duisternis!
Tot snel!
Veel liefs -x- Dagmar
Reactie plaatsen
Reacties